[ Pobierz całość w formacie PDF ]

każdym
razie nie nudzę się na niej. To pewne - odparł w zamy� leniu. Nagle głos
Boba
zabrzmiał nad nimi jak dzwon: - Co z wami? - zawołał. - No właS
nie, sama
nie
wiem - odparła Betty i wolno wstała z sofy. V Kiedy wrócili do salonu
było już
po przyjęciu. Ostatni go� cie zda
żyli opu� cić dom Fultonów. Nie� le się
-
zagadaliS
my - pomy� lał Rick, patrza
c jak senna o
rkiestra zbiera
instrumenty, a
służba uprza
ta stoły. PoS
rodku tego pobojowiska Mary Fulton, jak oficer,
wydawała rozkazy. Kiedy ich zobaczyła, stanowczym tonem o� wiadczyła: -
Dziewczęta nocuja
u nas. Kazałam już Lilly po� cielić. Ty � pisz z Rickiem
-
oznajmiła synowi. - Wolałbym z Kate, niż z tym drabem, mamo... - Po
S
lubie,
Bobusiu - odrzekła twardo pani Fulton. Do niedzieli jakoS
wytrzymasz.
GdybyS
cie
czego� chcieli, to Lilly wam poda. A ja już pójdę. Głowa mi pęka.
Wybaczcie. Pa,
moje dzieci - i Mary Fulton, przykładnie, najpierw pocałowała Kate, a
potem
syna. Widać do roli te� ciowej przygotowywała się starannie. Po wyj� ciu
matki Bob
chwycił Kate i pocałował. Dziewczyna wyrwała się i przedrze� niaja
c pania

Fulton,
zamiauczała wytwornie: - Do niedzieli jakoS
wytrzymasz, BobuS
-
wybuchnęli
S
miechem. Noc była ciepła, prawie letnia. Lekki wiatr da
ł od oceanu.
Lampy w
ogrodzie wygaszono i żaden promień � wiatła nie przebijał się przez
zaciemnione
okna. Bob zaproponował, żeby się trochę przeszli. - Strach i� ć - szepnęła
Betty,
chwytaja
c się ręki Ricka. - Boisz się duchów? - spytał Rick. Bardziej niż
duchów
bał się swego ciała, nad którym nie panował zupełnie. Betty w odpowiedzi
przywarła do niego silniej. Czuł jak wewna
trz dygoce. Z ciemnoS
ci parku
wypłynęła biała zjawa, która co jaki� czas przystawała. Po chwili Rick
wyłowił
mglista
plamę, która zwierała się z tym widmem w długim pocałunku. - Idx

przodem! - hukna
ł krępy duch porucznika Fultona i znów obja
ł swoja
zjawę.
-
Pierwszy raz mnie przepuszczasz - zakpił Rick. Trudno było jednak
krępować
przyjaciela. Posłuchali rozkazu i wkrótce poczuli piach pod stopami. Byli
na
plaży. - Rockway Beach - szepnęła Betty. - Lubię tu chodzić. - Ja też -
mrukna
ł
Rick i swoim zwyczajem poprawił czapkę. Betty zdjęła pantofle i
podcia
gaja
c
wysoko suknię, badała temperaturę wody: - Ciepła jak w wannie! -
ucieszyła się.
Pozostałe widma wyłoniły się z głębi. Bob niósł na rękach Kate, która z
odchylona
do tyłu głowa
zwycięsko fikała nogami. "Dostał skrzydeł" -
pomy� lał
Rick, patrza
c na tego czarnego ptaka. - Niex
le startujesz! - krzykna
ł
głoS
no. -
Muszę - odparł Bob pokornym głosem swego ojca. - Madame Fulton ma
delikatne
stópki - wysapał, stawiaja
c Kate na skraju obmytego przez wodę piasku.
Bob
rozprostował zbolały kark i z rozmachem cisna
ł czapka
o ziemię. - Wypada
uczcić
urodziny i zmyć kawalerskie grzechy. Wam radzę to samo - stał już w
samych
ka
pielówkach. - I co pani na to?! Pani Fulton? - raptownie chwycił Kate
na ręce
i wszedł po kostki w wodę. - Zaraz będziesz miała chrzest, babo! -
zamachna
ł się
nia
jak wahadłem. - Je� li wrzucisz to koniec, rozumiesz?! W Betty wsta
pił
jakiS

bies i z rozpędu pchnęła ich do wody. Runęli jak zgodne małżeństwo,
pierwsza
podniosła się Kate. W� ciekła otrza
snęła się z wody. Stra
ki włosów leciały
jej do
oczu, suknia wisiała jak szmata. - Czekaj! - fuknęła i jak rakieta runęła
w
kierunku Betty, która ze � miechu nie mogła uciekać i okręcała się tylko
wokół
stoja
cego Ricka. Kate dopadła ja
wreszcie i powaliła na ziemię. Zaczęły
się
turlać i tarzać po piasku. - Zostaw te czarownice i chodx
! - krzyczał z
wody
Bob. - Po� cigamy się! - Poddaję się. Nie jestem mistrzem Harvardu! - Ale
pływasz? - Jak siekiera do dna! - odkrzykna
ł Rick. Dziewczyny zrzuciły z
siebie
zapiaszczone sukienki i w samych tylko majtkach i stanikach z piskiem
wskoczyły
do wody. Bob pruł jak torpeda efektownym crowlem, zostawiaja
c za soba

biała

smugę piany. Wycia
gnięta
ręka
zamachał na przyjaciela: - No, nie stój jak
chuj
na weselu! Jeszcze go nie ma! Obydwie nimfy wodne również zachęcały go do
nocnej
ka
pieli: - Cudowna woda! - kusiły go syrenim głosem. Kapitan odpia
ł
zegarek,
położył na kamieniu, poprawił czapkę i, jak stał, w mundurze zacza
ł
wchodzić do
wody. - ZwariowałeS
?! Co robisz?! - krzykna
ł z daleka Bob. Rick pokiwał
mu ręka

i szedł coraz głębiej. Fala sięgała mu po pier� , po szyję, a on cia
gle
szedł
samobójczo, nie my� la
c o pływaniu. Woda zakryła mu już głowę i tylko
wycia
gnięta
ręka sterczała w górze jak maszt tona
cego okrętu. Wkrótce jednak i ona
zniknęła
w odmętach. Po Ricku została tylko czapka, która unosiła się na fali.
Betty
wyłowiła ja
zręcznie. %7łart spodobał się wszystkim. Czekali teraz gdzie
się
wynurzy, kiedy jednak zbyt długo nie wypływał, zaczęli się niepokoić. Był
po
paru kieliszkach i nie wiedzieli, czy umie pływać. Do tego noc. Bob
pierwszy
krzykna
ł. - Rick! Wyła� ! Stary, bez draki! Głucha cisza. Nic nie
odpowiadało z
otchłani. Wtedy naprawdę się przestraszyli. Zaczęli krzyczeć ze
wszystkich sił:
- Rick! Gdzie jesteS
?! - wołała Betty. - Bob! Ratuj go! - wrzeszczała
histerycznie Kate. - Ale co robić? - kręcił się bezradnie, parę razy
nurkuja
c - [ Pobierz całość w formacie PDF ]