[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Jakże wdzięczny jestem Idzie, że odwiodła mnie od myśli o locie rakietą pa-
trolową! To był przypadek, że usłuchałem jej rady. A przecież z niepowodzenia
przy próbie strzelania antymaterią powinienem sam wywnioskować, z czym wal-
czymy! Woleliśmy przyjąć, że nasz przeciwnik dysponuje osłoną przeciwko an-
typrotonom!
Nie mogę jednak uwierzyć w ten przypadek. Awaria rozrządu, która w swych
skutkach ratuje nas od zguby.
Jeśli przyjmiemy, że jest wśród nas ktoś, kto zna Kosmos lepiej niż my, jeśli
wiedział, czym grozi spotkanie z meduzowatym przybyszem, cóż mógłby przed-
sięwziąć  nie mogąc wprost powiedzieć nam, jak należy postąpić? Musiał stwo-
rzyć przypadek.
Kto zna na tyle dobrze automatykę statku, by zrobić coś takiego? By osiągnąć
precyzyjny manewr, psując coś w układzie sterowania? Piotr? Czy Brian? A może
Krystyna? Ida?
Piotr był przez cały czas z nami, potem poszedł na dół, do sekcji napędu.
Nie miałby czasu na skorzystanie z komputera. A bez komputera, manipulując na
oślep silnikami, niczego by nie zdziałał. Nie ma tam na dole nawet ekranu optycz-
nego, przy pomocy którego mógłby skontrolować skutek manewru silnikami.
Brian? Owszem, zna doskonale automatykę. Gdzie był, gdy my w sterowni
61
zastanawialiśmy się nad planem postępowania? Mógł być przy którymkolwiek
z zapasowych stanowisk nawigacyjnych, wyznaczył schemat manewru, a potem,
manipulując gdzieś w obwodach automatyki, zrobił to, co było potrzebne, by czte-
ry silniki zamilkły na pewien czas, asymetryzując napęd. A potem, gdy astro-
lot skierował swe dysze w odpowiednią stronę, wystarczyło zewrzeć dwa punkty
w obwodzie sterowania, by pozostałe silniki ryknęły na trzech czwartych pełnego
ciągu.
Teraz dopiero zaczynam rozumieć, co stało się wtedy, gdy pękła rura z ciekłym
sodem i opary frigenitu wypełniły halę wymienników. To Brian przecież, bez ska-
fandra izolacyjnego, bez maski nawet, dotarł do nieprzytomnego Piotra! Tego nie
mógł zrobić z w y k ł y człowiek! Nawet oczy nie zaszły mu łzami, podczas gdy
nas frigenit dusił już przy samym wejściu do zagazowanego pomieszczenia. . . 
W wąskim przejściu za szafami pełnymi zapasowych podzespołów panował
półmrok, więc Roastron IV musiał przyświecić sobie ręczną latarką. Bez trudu
odnalazł na podłodze uchwyt włazu. Pociągnął ku górze stalowy kabłąk. Kwa-
dratowa płyta uniosła się, odkrywając zejście do maleńkiego pomieszczenia. Ro-
astron IV zszedł po drabinie w dół i włączył oświetlenie. Zamknął starannie właz
i sięgnął do ściennej szafki.
Szukał w niej czegoś przez chwilę, wreszcie wydobył małą paczuszkę owi-
niętą aluminiową folią. Rozwinął ją i wysypał na dłoń kilka miniaturowych ele-
mentów. Wybrał dwa z nich i ukrył w kieszeni kombinezonu, pozostałe opakował
i schował do szafy.
Usiadł na podłodze i rozpiął klamry prawego buta, potem zdjął go, zsunął
skarpetkę i obejrzał dokładnie stopę, poruszając nią w różne strony.
W górze, stłumiony stalowym stropem, rozległ się dz
więk sygnalizatora, Ro-
astron wspiął się po drabinie i uniósł klapę. Kusztykając w jednym bucie, prze-
biegł kilkanaście kroków wśród labiryntu aparatury i zajął miejsce w swoim fote-
lu. Wcisnął przycisk gotowości. Po chwili głośnik zapowiedział potrójne przecią-
żenie. Dla Roastrona IV przyspieszenie takie nie miało żadnego znaczenia, wstał
więc i poszedł w kierunku swego ukrycia. Prawa noga, szczególnie teraz, przy
większym przeciążeniu, funkcjonowała niezbyt sprawnie. Roastron IV założył but
i pomyślał, że trzeba będzie zmierzyć sobie ciśnienie obwodowe.
Ostatnio nie był zadowolony ze swego stanu, warunki tutejsze najwyraz
niej
nie służyły mu, ale nie mógł pokazać tego po sobie. Miał wyraz
ny rozkaz: nikt
nie może odróżnić go od reszty załogi. Wychodząc z kryjówki poczuł, że przy-
spieszenie wróciło do normy. Zatelefonował do nawigatora i dowiedział się, że
przyczyną manewru było wykrycie jakiegoś obiektu ścigającego astrolot. Nasta-
wił się na sprzężenie z komputerem i po chwili znał już wszystkie dane.
 Należy zniszczyć  pomyślał i po chwili stwierdził, że komputer zdecydo-
62
wał tak samo.
Zmiana przyspieszenia zachwiała Roastronem IV, musiał przytrzymać się
oparcia fotela, by nie upaść. Uszkodzona noga ugięła się pod nim.
 Słabnę  pomyślał i podszedł do tablicy rozdzielczej.
Silniki wciąż jeszcze były wyłączone. Steve siedział przed pulpitem i słuchał
muzyki z maleńkiego kieszonkowego krystalofonu. Gdy Kamil wszedł do sterow-
ni, pilot ściszył muzykę i odwrócił się wraz z fotelem.
 Jeszcze szukają uszkodzenia  powiedział wskazując na wygaszony pulpit
kontrolny.  Pierwszy raz w życiu widziałem coś takiego!
 Co takiego?  Kamil usadowił się obok pilota.
 Tak precyzyjny przypadek.
Kamil spojrzał na Steve a. Ich oczy spotkały się.
 Tak. . .  powiedział Kamil, rozglądając się po sterowni  mnie także nie
podoba się ten przypadek. Podobnie jak szereg innych przypadków, które zdarzyły
się w tym astrolocie od chwili startu z Kappy.
Zamilkł na dłuższą chwilę, ważąc w myślach decyzję.
 Muszę z tobą pomówić. Trudno, muszę. Dłużej nie można tolerować takiej
sytuacji  powiedział wreszcie.  Zakładam, że jesteś normalnym, przyzwoitym
astronautą, Steve. Muszę zrobić takie założenie, bo to jedyny sposób, abym mógł
z tobą rozmawiać szczerze.
 Zdaje mi się, że to nie ja poprzestawiałem kamery  uśmiechnął się Steve.
 Chociaż głowy bym za to nie dał.
 Nie potrafisz również wprowadzać ludzi w stan śpiączki?
 Wiesz, nie próbowałem. . .
 No, dobrze już, wszystko jedno. Widzisz chyba tak jak ja, że dzieje się coś
niedobrego. Jakaś obca siła miesza się w nasze sprawy.
 Obca albo i nieobca. . .  Steve zmarszczył wysokie, łysiejące czoło.
Był człowiekiem doświadczonym, uczestniczył w kilku lotach do bliskich
gwiazd. Dlatego Kamil postanowił zaryzykować i zasięgnąć jego opinii.
 Nie muszę ci chyba mówić, że naszą rozmowę należy traktować jako po-
ufną.
 Rozumiem to. Czy masz jakieś specjalne zadania, instrukcje, na wypadek
podobnych sytuacji?
 Zawsze uważałem, że jesteś bardzo bystry. . .  powiedział Kamil wymi-
jająco.
 Słyszałem, że wysyłają czasem takich. . . specjalistów. Człowiek lata tyle
lat, to i słyszy różne rzeczy  mruknął Steve wstając z fotela i zamykając dokład-
nie drzwi sterowni.  Czy masz jakieś konkretne poszlaki?
 Właśnie, z tym cała bieda. Podejrzewam za każdym razem kogoś innego.
63
 Mnie także?
 Chwilami myślałem i o tobie, ale. . . no, przecież wreszcie muszę komuś
zaufać.
 Dobrze  Steve usiadł na powrót w fotelu.  Powiem ci, co ja o tym my-
ślę. Zaczynamy od tego manewru, zakończonego zniszczeniem ścigającego nas
obiektu. Taki manewr silnikami musiał być wyliczony przez komputer i zrealizo-
wany przez kogoś, kto doskonale zna automatykę statku. Pojęcia nie mam, jakie
motywy kierowały tą osobą. Mógł to być po prostu strach. Nieznane ciało ko-
smiczne, poruszające się w sposób najwyraz
niej celowy, może napędzić strachu
nawet doświadczonemu pilotowi. Ale przecież, aby zniszczyć taki obiekt, można
po prostu użyć antyprotonów. %7ładnemu z nas nie przyszło do głowy, że to może
być twór z antymaterii! A zatem ten, kto skierował fotonowe dysze astrolotu na
ścigający nas obiekt, musiał wiedzieć, że jest to jedyny sposób zniszczenia go!
Strumień fotonów w jednakowy sposób działa na oba rodzaje materii. [ Pobierz całość w formacie PDF ]