[ Pobierz całość w formacie PDF ]

odrywając od niej wzroku. Gdy skończyła, rzekł:
- To był długi monolog.
- Dałam się trochę ponieść emocjom - przyznała.
- I wysłuchałem go z przyjemnością. Rzadko dziś spoty�
ka się ludzi tak rozmiłowanych w swoim mieście.
W tym momencie podszedł Jack.
- Przepraszam - powiedział - czy mogę z nią zatańczyć?
Za wszelką cenę 251
- Ależ bardzo proszę - odparł Franklin.
Jack objął ją i poprowadził na parkiet.
- A więc - zapytał, gdy już tańczyli przytuleni do siebie
- czy wyśpiewałaś pochwałę Newport Falls?
- Starałam się - odparła. - Ale nie wiem, czy to coś po�
mogło. On zdecydował już wcześniej.
- Jeśli ktokolwiek może wpłynąć na zmianę decyzji Fran�
klina, to tylko ty.
Uśmiechnęła się, słysząc tę pochwałę.
- Z kim jeszcze mam dziś wieczorem rozmawiać? - za�
pytała.
- Tylko ze mną - odparł. Jego usta niby przypadkiem
musnęły jej włosy i poczuła w całym ciele rozkoszne mro�
wienie.
- A reszta zarządu?
- Ja się nimi zajmę.
- Ale czy nie przyjechałam tu, żeby się z nimi spotkać?
- Nie. Wiem, jak pracuje Franklin. Jeśli ktoś usiłuje wy�
musić na nim podpisanie jakiejś umowy, z miejsca odma�
wia. Rozmawiałem już z nim o Newport Falls. Chciał usły�
szeć o tym mieście od kogoś, kto je naprawdę kocha. Jest
sprytnym człowiekiem i natychmiast wyczułby wszelki
fałsz.
Katie ujęło, że Jack zadaje sobie dla niej tyle trudu. Po�
prosiła go tylko o pieniądze mogące uratować gazetę, on zaś
pomaga jej ocalić całe miasto.
Przez chwilę tańczyli w milczeniu. Objął ją mocniej.
- Katie - powiedział - chcę, żebyś wiedziała, że jest mi
z tobą bardzo dobrze.
252 Margaret Allison
Przestała tańczyć, popatrzyła na niego i nagle zapragnęła
znów go pocałować.
- Więc gdzie idziemy na obiad? - spytała.
- Zapomniałem, że ty jesz.
- Jak to?
- Większość znanych mi kobiet w ogóle nie je lub przy�
najmniej tak twierdzi.
- Wielkie dzięki za komplement - zażartowała. - Jesteś
niezwykle uprzejmy.
Uśmiechnął się, wziął ją za rękę i wyszli z sali balowej.
Zanim znalez
li się na ulicy, Katie przystanęła.
- Jack - powiedziała - raz jeszcze dziękuję ci za wszystko,
co robisz. Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.
Podniósł jej dłoń do ust.
- Chcę, żebyś była szczęśliwa - rzekł, całując jej palce.
Zawahała się. Dotyk jego warg był taki łagodny i kuszący.
- Jestem ci... wdzięczna - zdołała wyjąkać.
- To dopiero początek - odrzekł. - Chodz
my.
W limuzynie zwrócił się do szofera:
- Mamy tutaj głodną damę, Ralph. Jedz
my do  Fachette".
Podczas jazdy milczeli, lecz Katie parę razy zerknęła na
Jacka. Siedział nieruchomo i wpatrywał się w nią. Poczuła
się skrępowana i w końcu spytała:
- Czy coś się stało?
Nachylił się i przez moment myślała, że ją pocałuje. On
jednak tylko wyjął szpilki z jej włosów. Poczuła z ulgą, że
rozpuszczone sploty spłynęły jej na ramiona. Poprzednio
ściągnęła je do tyłu tylko po to, by wydać mu się bardziej
elegancka.
Za wszelką cenę 253
- No tak - zawyrokował - teraz lepiej.
W wytwornej restauracji panował półmrok. Mimo że by�
ła pełna gości, kierownik, który rozpoznał Jacka, zaprowa�
dził ich natychmiast do boksu wyłożonego rdzawoczerwo-
nym aksamitem i skórą. Katie zajrzała do menu i aż jęknęła,
ujrzawszy astronomiczne ceny. Jednak niewzruszony Jack
zamówił butelkę szampana, kosztującą zapewne więcej niż
tygodniowa pensja Marcelli, i wzniósł kieliszek.
- Za starą przyjaz
ń.
Odniosła wrażenie, że usiłuje jej dowieść, że nie jest już
biednym bezdomnym chłopcem.
- Nie musiałeś zabierać mnie tutaj - rzekła. - Wystarczy�
łyby hamburgery.
- Wiem. Ale sądziłem, że ci się tu spodoba.
- Oczywiście, to bardzo miły lokai, tylko trochę sztyw�
ny i oficjalny.
Uśmiechnął się.
- Wolisz restaurację w Newport Falls?
- Och, bez porównania. - Rozejrzała się po elegancko
ubranych ludziach. Wszyscy szeptali cicho, pochyleni nad
swymi talerzami. Wydawali się spięci i chyba nie bawili się
zbyt upojnie za swe ciężkie pieniądze. - Ale wszędzie jest
mi z tobą dobrze.
Wrócił kelner i Jack rzekł do niego:
- Poprosimy nasze potrawy na wynos.
- Na wynos? - powtórzył tamten pogardliwym tonem.
Uśmiechnęła się. Co Jack znów wymyślił?
Po kilku chwilach szli z powrotem do samochodu, nio�
sąc torby z jedzeniem.
254 Margaret Allison
- Zawiozę cię w o wiele przyjemniejsze miejsce - oznajmił.
- Gdzie?
- Chciałbym pokazać ci moje mieszkanie.
Wsiedli do limuzyny.
- Jedziemy do domu, Ralph - rzucił.
W samochodzie zapachniało smakowicie ich obiadem.
Niebawem zatrzymali się przed niebotycznym szklanym
wieżowcem. Jack przywitał się z portierem i weszli do ol�
brzymiego holu ozdobionego kwiatami, z umieszczoną po�
środku marmurową fontanną. Położył Katie rękę na ramie�
niu i poszli do windy.
Ogarnął ją niepokój. Wielekroć marzyła o tej chwili, lecz
nie przypuszczała, że będzie odczuwać takie napięcie.
Drzwi windy otwarły się nie na korytarz, tylko na wielki
apartament. Za ogromnymi oknami, sięgającymi od podło�
gi do sufitu, rozpościerała się imponująca panorama miasta.
Jack zapalił halogenową lampę. Jej przyćmione, nastrojowe
światło wydobyło z mroku ścianę, na której wisiały bezcen�
ne dzieła sztuki. Zalśniły stylowe meble z chromu i czarnej
skóry oraz wypolerowana podłoga z twardego drewna. By�
ło to piękne pomieszczenie, lecz przypominało raczej mu�
zeum niż dom.
Jack postawił torby z jedzeniem na szklanym stole i pod�
sunął jej fotel.
- Może zabierzmy się do jedzenia? - zaproponował.
Nie zamierzał przywozić jej tutaj. Katie najwyraz
niej na [ Pobierz całość w formacie PDF ]