[ Pobierz całość w formacie PDF ]
mą Kofanową, rozciągniętą u jego stóp na mokrym i zimnym asfalcie odeskiego
portu.
Wróciwszy z Barcelony profesor Minc od razu zajrzał do Udałowych. Minc
był podniecony, kropelki potu połyskiwały na łysinie, oddech miał płytki i przy-
spieszony.
Idziemy do mnie! polecił, ledwie się przywitawszy.
Ksenia już miała zamiar najpierw polecić Korneliuszowi, by dokończył kom-
pot, ale wygląd sąsiada przekonał ją, że stało się coś wyjątkowego, więc nie ode-
zwała się.
Na dole Minc otworzył teczkę, wysypał z niej papiery, kasety i karty perforo-
wane i kilka różnych przyrządów.
%7łyjemy na zapiecku! krzyknął piskliwie. Dookoła ludzie odkrywają
i zakrywają Ameryki, a my nie wiemy, kto z nas jest reinkarnantem!
A oni tam wiedzą?
Miałeś rację, Korneliuszu, i wstyd mi, że jestem taki prowincjonalny.
Czy to znaczy, że ten tam jest naprawdę z Cheopsów? zapytał Korne-
liusz.
Minc nie od razu przypomniał sobie o kim mowa, potem plasnął się w łysinę
i roześmiał:
Cheops, dokładnie tak. Ale to dopiero początek. . .
Lwie Christoforowiczu, a jak z innymi?
Korneliuszu, wez się w garść. Konferencja były międzynarodowa. Ich in-
teresują swoje osobistości. Madame Thatcher, na przykład. . .
No? Kim ona jest?
Sam się powinieneś domyślić. Oczywiście, że królową Elżbietą Pierwszą.
No tak zgodził się Udałow, który nawet nie wyobrażał sobie, czym wsła-
wiła się Elżbieta Pierwsza. A inni?
Wezmy takiego prezydenta Clintona. . .
A w nosie mam prezydenta Clintona. . . w przenośni, rzecz jasna.
Aleja innych nie pamiętam. . . Aha, mówili mi o naszym reżyserze Michał-
kowie.
%7łe co?
Zapomniałem. Coś zagranicznego, ale zapomniałem.
Zaraz powiesz, że nie pamiętasz kim była Ałła Pugaczowa?
Brak danych. I odczep się ode mnie z tymi drobnymi konkretami! Ty, jak
widzę, nie do końca uświadomiłeś sobie istotę odkrycia. Przecież każdy człowiek
może się rodzić nie raz i nie dwa, a nawet dziesięć razy. W historii ludzkości nie-
jeden był Napoleon. Ale w większości przypadków nie udawało im się wdrapać
190
na szczyty władzy, pożarli ich inni rywale. Tak więc i piramid mamy niejedną,
a sto. . .
Rozumiem powiedział Udałow. Pierwszej Ałły Pugaczowej należy
szukać w postaci Szeherezady.
Aapiesz widzę! pochwalił go Minc. A teraz powiedz mi, co u nas
w Guslarze. Co nowego, co złego?
Och, nie pytaj lepiej. Obawiam się, że nie dożyjemy do wyborów. Rządzi
się Usiszczew, zagarnia władzę. A jak go wybierzemy pożre nas.
Minc kiwał ze współczuciem głową. Potem położył na stole ciężką czarną kulę
wielkości dużego jabłka.
To jest generator poinformował Udałowa. Emituje energię łączącą
pola.
Jakie pola?
Między reinkarnantami istnieje wspólne pole. %7łeby je odnalezć i rozmie-
ścić w nim reinkarnantów, konieczna jest ta kula.
Rozumiem powiedział Udałow. Czyli zdobyłeś tę maszynkę?
Tak jest zgodził się Minc. Oto jej druga część.
Druga część wyglądała jak stożek, na podstawie którego widniał owalny ekran
nieco większy od dłoni; na czubku świeciła zielona lampka.
Oto powiedział Minc sposób, by zobaczyć osobę, której reinkarnan-
tem jesteś, Udałow.
Mnie w to nie wciągaj. To nic ciekawego sprzeciwił się Udałow.
Wcale nie sądziłem, że w twojej przeszłości zobaczę jeszcze jednego po-
dróżnika po galaktyce, zwyczajnego bohatera wszechświata.
Widocznie Minc żartował. W każdym razie Udałow wolał uznać jego słowa
za żart.
No to poszukajmy czyim reinkarnantem ty jesteś, Lwie Christoforowi-
czu odzyskał rezon Korneliusz.
Ach, daj spokój, Korneliuszu machnął ręką profesor.
Dlaczego? Jesteś jednostką znaną, można powiedzieć genialną.
Może, ale kiedyś, nie teraz.
Przecież tym kiedyś właśnie jesteśmy zainteresowani.
Nie, nie, pożytku ze mnie nie będzie zaparł się profesor.
A może jesteś wcieleniem samego Leonardo da Vinci! Ja co do tego niemal
nie mam wątpliwości, może z wyjątkiem guza.
Udałow przewrotnie, choć bez złośliwości, wskazał niewielki guz, który od
zawsze widniał nad prawym uchem profesora.
Nie rozumiem zaniepokoił się Minc.
W to miejsce, jak powiada nauka odparł Udałow Izaak Newton obe-
rwał jabłkiem.
191
Minc usiłował się roześmiać, ale był to jakiś nieprzekonujący śmiech. Kor-
neliusz zrozumiał, że siebie samego profesor nie będzie sprawdzać na wcielenie.
A jeśli nawet sprawdzi, to w tajemnicy przed społeczeństwem. Stało się jasne po
nieudanym żarcie Korneliusza, że Minc wpadł w panikę: a może jest wcieleniem
jakiegoś zupełnie nieznanego i nawet nieciekawego człowieka, jakiegoś podrzut-
ka Historii?
Nurtuje mnie taki oto problem powiedział nagle Minc przyszłość
naszego miasta.
Udałow aż otworzył usta ze zdziwienia. Przyszłość rodzinnego miasta nijak
się chyba nie miała do problemu wcieleń.
Udałow, Udałow! pokiwał z wyrzutem głową profesor. Mimo two-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]