[ Pobierz całość w formacie PDF ]

sztuki ścianę.  Słyszałem, że pani Rylance to niesamowicie atrakcyjna
kobieta.
 Cóż, będziesz miał okazję się przekonać.
Peter obejrzał się za siebie, ale nie widział oczu Mirandy; stała z
odwróconą w bok głową. Jednak jako muzyk z idealnym słuchem odniósł
wrażenie, że jego przyjaciółka nie darzy pani Rylance szczególną sympatią.
A on szanował osąd Miri...
Tylko dzięki temu, że już wcześniej miała okazję zobaczyć piękny hol
z czarnego i białego marmuru, wysokie lustra i wspaniałe dzieła sztuki w
hotelu Claridges, Miranda nie doznała zawrotu głowy. W przeciwieństwie
do biednego Petera. Hol prowadził do bogato urządzonego foyer, w którym
czasem umawiały się z Zarą na kawę. Któregoś razu przy sąsiednim stoliku
siedziała znana aktorka filmowa. Miranda wychowała się co prawda na
skromnej farmie w Queensland, ale w ciągu paru miesięcy zdążyła się
zorientować, jak się bawią bogaci ludzie w Londynie. Tak czy owak
wiedziała, że nigdy nie zapomni tych zaczarowanych chwil.
Tego wieczoru miała na sobie krótką fioletową suknię z gołymi
ramionami, opiętą u góry, zwiewną u dołu; szeroki pasek ozdobiony
sztucznymi diamentami podkreślał talię. Zara z kolei włożyła szmaragdową
suknię z atłasu oraz krótkie lśniące bolerko.
110
R
L
T
W pięknym stroju każda kobieta nabiera większej pewności siebie.
Zara, która pochodziła z bogatej rodziny, całe życie nosiła doskonałe
gatunkowo ubrania. Dla Mirandy to była nowość. Jako studentka polowała
na tanie rzeczy; jednak dzięki swojemu gustowi i drobnej figurze w tych
tanich rzeczach wyglądała znakomicie. Przynajmniej tak twierdziły
przyjaciółki. Często prosiły ją o radę, kiedy same coś kupowały, a niekiedy,
na ważną randkę, pożyczały od niej ubrania.
Fioletową suknię wypatrzył Corin. Była tak potwornie droga, że
Miranda usiłowała wyperswadować mu ten pomysł z głowy. Oczywiście
bezskutecznie.
Na widok Mirandy Leilę zamurowało, choć starała się niczego nie
okazać. Wyraz
nie nie spodziewała się, że jej córka może tak pięknie
wyglądać. Reakcja matki utwierdziła Mirandę w przekonaniu, że faktycznie
Corin dokonał w sklepie idealnego wyboru.
Zbliżając się do stolika Rylance'ów, Miranda poczuła, jak Peter ściska
jej dłoń. Zupełnie jakby w jego głowie zapaliło się ostrzegawcze światełko. I
tak się stało. Więc tak wygląda druga pani Rylance! Peter przyglądał się jej
z zafascynowaniem. Miała na sobie fantazyjnie upiętą czarną suknię bez
rękawów, z głębokim dekoltem. Twarz opalona, włosy gęste, gładko
zaczesane do tyłu, tak by można było podziwiać wspaniałą biżuterię: długie
kolczyki z brylantów, które kołysały się przy najmniejszym ruchu głowy,
oraz iskrzący się w blasku lamp naszyjnik. Ten komplet musiał kosztować
męża parę milionów. Ale cóż dla bogacza znaczy milion czy dwa?
Mężczyz
ni tacy jak Dalton Rylance potrzebują żony, która wszystkich
potrafi olśnić. A Leila Rylance potrafiła.
 Co mam robić?  Peter spytał szeptem Mirandę.  Paść na kolana?
 Po prostu módl się, żeby cię polubiła. Czy to było ostrzeżenie?
111
R
L
T
 Usiądz
tutaj  powiedział cicho Corin, wskazując Mirandzie miejsce
między sobą a Peterem. Znajdowali się w barze o lustrzanym suficie i wy-
godnych fotelach z czerwonej skóry.  Proponuję koktajl szampański.
 Z
wietnie.  Miranda uśmiechnęła się.
Od wyjścia z domu starała się zbyt długo nie zatrzymywać wzroku na
Corinie. Lepiej nie wzbudzać podejrzeń. Był niesamowicie przystojny,
bardzo podobny do ojca. W ogóle cała rodzina Rylance'ów odznaczała się
niezwykłą urodą. W sali pełnej pięknych kobiet Zara, zdaniem Mirandy,
zajmowała jedno z czołowych miejsc.
Serdeczne powitanie Daltona z Mirandą zaskoczyło jego dzieci, nie
mówiąc o Leili, która nie zdołała ukryć irytacji. Dalton Rylance nie tylko
uścisnął dłoń Mirandy, co byłoby naturalne, ale pocałował ją w oba policzki.
 Wyglądasz rewelacyjnie, młoda damo  rzekł, prostując się.  Twój
przyjaciel musi być z ciebie dumny.
 Jestem!  oznajmił Peter, odgrywając rolę chłopaka Mirandy. Odkąd
skupił się na rozwijaniu swojego talentu muzycznego, nabrał większej pew-
ności siebie. Sam również pochodził z zamożnego domu, ale nie tak
bogatego jak Corin z Zarą.
 To dobrze  pochwalił Dalton, nie odrywając spojrzenia od Mirandy.
Własną córkę cmoknął od niechcenia w policzek.
Miranda spostrzegła, że osoby przy innych stolikach zerkają z
zaciekawieniem w ich stronę. Dalton Rylance i jego seksowna żona byli tu
częstymi gośćmi; dziś towarzyszył im jego przystojny syn oraz piękna córka
wraz ze swoimi przyjaciółmi. Prawdziwa uczta dla oczu!
Przestronna restauracja, do której póz
niej przeszli, urządzona była w
typowym dla Claridges stylu art deco. Jedzenie było wyśmienite; do
kolejnych dań Dalton zamawiał najlepsze wina. Hotel słynął ze znakomitej
112
R
L
T
piwnicy. Mirandę zdumiało, że Leila dużo pije, chociaż alkohol zdawał się
na nią w ogóle nie działać. Zara piła niewiele; tak jak i Miranda,
rozkoszowała się smakiem wina. %7ładna z nich nie próbowała dotrzymać
Leili tempa; wiedziały, że to by się z
le dla nich skończyło.
O dziwo, wieczór okazał się całkiem przyjemny. Dalton świetnie
wywiązywał się z funkcji gospodarza, jego żona była uroczą gospodynią, a
syn zabawiał gości ciekawą rozmową na najróżniejsze tematy. Leila często
zwracała się do niego z uśmiechem, prosząc, by opowiedział to o tym, to o
tamtym. Komuś postronnemu mogła się wydawać wręcz idealną macochą.
Lecz ci, którzy ją znali, wiedzieli, że Leila gra; gdyby była aktorką,
niewątpliwie otrzymałaby Oscara. Ani razu się nie potknęła, ani razu nie
pomyliła. Z
miała się. Zadawała pytania. Cieszyła się swoją aparycją,
bogactwem, władzą.
Ale pod uśmiechniętą maską Leila kipiała z wściekłości. Mimo
ogromnej wprawy dziś z trudem ukrywała emocje. Psiakrew! Ni stąd, ni
zowąd pojawia się córka, którą urodziła ponad dwadzieścia lat temu. W
dodatku dziewczyna wpadła w oko Daltonowi. Ale to nie było groz
ne; on
zawsze wodził wzrokiem za ładnymi kobietami. Leilę wzburzyło co innego:
przechwyciła wymianę spojrzeń między Mirandą a Corinem.
Ta wymiana trwała ułamek sekundy, ale Leili to wystarczyło.
Wysiłkiem woli zdławiła okrzyk protestu, jaki podszedł jej do gardła, ale nie
zdołała powstrzymać fali zazdrości. Przez resztę wieczoru musiała robić [ Pobierz całość w formacie PDF ]