[ Pobierz całość w formacie PDF ]

każdym
razie nie nudzÄ™ siÄ™ na niej. To pewne - odparÅ‚ w zamyœ leniu. Nagle gÅ‚os
Boba
zabrzmiał nad nimi jak dzwon: - Co z wami? - zawołał. - No właS
nie, sama
nie
wiem - odparła Betty i wolno wstała z sofy. V Kiedy wrócili do salonu
było już
po przyjÄ™ciu. Ostatni goœ cie zda
żyli opuœ cić dom Fultonów. Nieœ le siÄ™
-
zagadaliS
my - pomyœ laÅ‚ Rick, patrza
c jak senna o
rkiestra zbiera
instrumenty, a
służba uprza
ta stoły. PoS
rodku tego pobojowiska Mary Fulton, jak oficer,
wydawaÅ‚a rozkazy. Kiedy ich zobaczyÅ‚a, stanowczym tonem oœ wiadczyÅ‚a: -
Dziewczęta nocuja
u nas. KazaÅ‚am już Lilly poœ cielić. Ty œ pisz z Rickiem
-
oznajmiła synowi. - Wolałbym z Kate, niż z tym drabem, mamo... - Po
S
lubie,
Bobusiu - odrzekła twardo pani Fulton. Do niedzieli jakoS
wytrzymasz.
GdybyS
cie
czegoœ chcieli, to Lilly wam poda. A ja już pójdÄ™. GÅ‚owa mi pÄ™ka.
Wybaczcie. Pa,
moje dzieci - i Mary Fulton, przykładnie, najpierw pocałowała Kate, a
potem
syna. Widać do roli teœ ciowej przygotowywaÅ‚a siÄ™ starannie. Po wyjœ ciu
matki Bob
chwyciÅ‚ Kate i pocaÅ‚owaÅ‚. Dziewczyna wyrwaÅ‚a siÄ™ i przedrzeœ niaja
c pania

Fulton,
zamiauczała wytwornie: - Do niedzieli jakoS
wytrzymasz, BobuS
-
wybuchnęli
S
miechem. Noc była ciepła, prawie letnia. Lekki wiatr da
Å‚ od oceanu.
Lampy w
ogrodzie wygaszono i żaden promieÅ„ œ wiatÅ‚a nie przebijaÅ‚ siÄ™ przez
zaciemnione
okna. Bob zaproponowaÅ‚, żeby siÄ™ trochÄ™ przeszli. - Strach iœ ć - szepnęła
Betty,
chwytaja
c się ręki Ricka. - Boisz się duchów? - spytał Rick. Bardziej niż
duchów
bał się swego ciała, nad którym nie panował zupełnie. Betty w odpowiedzi
przywarła do niego silniej. Czuł jak wewna
trz dygoce. Z ciemnoS
ci parku
wypÅ‚ynęła biaÅ‚a zjawa, która co jakiœ czas przystawaÅ‚a. Po chwili Rick
wyłowił
mglista
plamę, która zwierała się z tym widmem w długim pocałunku. - Idx

przodem! - hukna
ł krępy duch porucznika Fultona i znów obja
Å‚ swoja
zjawÄ™.
-
Pierwszy raz mnie przepuszczasz - zakpił Rick. Trudno było jednak
krępować
przyjaciela. Posłuchali rozkazu i wkrótce poczuli piach pod stopami. Byli
na
plaży. - Rockway Beach - szepnęła Betty. - Lubię tu chodzić. - Ja też -
mrukna
Å‚
Rick i swoim zwyczajem poprawił czapkę. Betty zdjęła pantofle i
podcia
gaja
c
wysoko suknię, badała temperaturę wody: - Ciepła jak w wannie! -
ucieszyła się.
Pozostałe widma wyłoniły się z głębi. Bob niósł na rękach Kate, która z
odchylona
do tyłu głowa
zwycięsko fikała nogami. "Dostał skrzydeł" -
pomyœ laÅ‚
Rick, patrza
c na tego czarnego ptaka. - Niex
le startujesz! - krzykna
Å‚
głoS
no. -
Muszę - odparł Bob pokornym głosem swego ojca. - Madame Fulton ma
delikatne
stópki - wysapał, stawiaja
c Kate na skraju obmytego przez wodÄ™ piasku.
Bob
rozprostował zbolały kark i z rozmachem cisna
Å‚ czapka
o ziemiÄ™. - Wypada
uczcić
urodziny i zmyć kawalerskie grzechy. Wam radzę to samo - stał już w
samych
ka
pielówkach. - I co pani na to?! Pani Fulton? - raptownie chwycił Kate
na ręce
i wszedł po kostki w wodę. - Zaraz będziesz miała chrzest, babo! -
zamachna
Å‚ siÄ™
nia
jak wahadÅ‚em. - Jeœ li wrzucisz to koniec, rozumiesz?! W Betty wsta
pił
jakiS

bies i z rozpędu pchnęła ich do wody. Runęli jak zgodne małżeństwo,
pierwsza
podniosÅ‚a siÄ™ Kate. Wœ ciekÅ‚a otrza
snęła się z wody. Stra
ki włosów leciały
jej do
oczu, suknia wisiała jak szmata. - Czekaj! - fuknęła i jak rakieta runęła
w
kierunku Betty, która ze œ miechu nie mogÅ‚a uciekać i okrÄ™caÅ‚a siÄ™ tylko
wokół
stoja
cego Ricka. Kate dopadła ja
wreszcie i powaliła na ziemię. Zaczęły
siÄ™
turlać i tarzać po piasku. - Zostaw te czarownice i chodx
! - krzyczał z
wody
Bob. - Poœ cigamy siÄ™! - PoddajÄ™ siÄ™. Nie jestem mistrzem Harvardu! - Ale
pływasz? - Jak siekiera do dna! - odkrzykna
ł Rick. Dziewczyny zrzuciły z
siebie
zapiaszczone sukienki i w samych tylko majtkach i stanikach z piskiem
wskoczyły
do wody. Bob pruł jak torpeda efektownym crowlem, zostawiaja
c za soba

biała

smugÄ™ piany. Wycia
gnięta
ręka
zamachał na przyjaciela: - No, nie stój jak
chuj
na weselu! Jeszcze go nie ma! Obydwie nimfy wodne również zachęcały go do
nocnej
ka
pieli: - Cudowna woda! - kusiły go syrenim głosem. Kapitan odpia
Å‚
zegarek,
położył na kamieniu, poprawił czapkę i, jak stał, w mundurze zacza
Å‚
wchodzić do
wody. - ZwariowałeS
?! Co robisz?! - krzykna
ł z daleka Bob. Rick pokiwał
mu ręka

i szedÅ‚ coraz gÅ‚Ä™biej. Fala siÄ™gaÅ‚a mu po pierœ , po szyjÄ™, a on cia
gle
szedł
samobójczo, nie myœ la
c o pływaniu. Woda zakryła mu już głowę i tylko
wycia
gnięta
ręka sterczała w górze jak maszt tona
cego okrętu. Wkrótce jednak i ona
zniknęła
w odmętach. Po Ricku została tylko czapka, która unosiła się na fali.
Betty
wyłowiła ja
zręcznie. %7łart spodobał się wszystkim. Czekali teraz gdzie
siÄ™
wynurzy, kiedy jednak zbyt długo nie wypływał, zaczęli się niepokoić. Był
po
paru kieliszkach i nie wiedzieli, czy umie pływać. Do tego noc. Bob
pierwszy
krzykna
Å‚. - Rick! WyÅ‚aœ ! Stary, bez draki! GÅ‚ucha cisza. Nic nie
odpowiadało z
otchłani. Wtedy naprawdę się przestraszyli. Zaczęli krzyczeć ze
wszystkich sił:
- Rick! Gdzie jesteS
?! - wołała Betty. - Bob! Ratuj go! - wrzeszczała
histerycznie Kate. - Ale co robić? - kręcił się bezradnie, parę razy
nurkuja
c - [ Pobierz całość w formacie PDF ]