[ Pobierz całość w formacie PDF ]

złość.
- Nie wpadnę.
- Zało\
ymy się o pięć dolców?
- Jesteś niemo\
liwy. - Wnętrze samochodu wypełniło się jej śmiechem. - Gdybym
przyjęła zakład, stanąłbyś na głowie, \
eby tylko wytrącić mnie z równowagi.
- Widzisz, jak świetnie się rozumiemy? Ale dobrze, zaprowadzaj porządek.
Zajechał przed jej dom. Z
wiatło palące się na werandzie docierało do wnętrza auta,
oświetlając ich twarze.
- Po prostu trzymajmy się tego, \
e mieszkamy koło siebie i kontaktujemy się w
sprawach zawodowych.
- Mówisz o tym w czasie teraz
niejszym - wytknął jej.
- Zgadza się.
- Powinnaś równie\
w przyszłym. Kim dla siebie będziemy, co się zmieni w naszym
\
yciu.
Zmru\
yła oczy.
- Co się zmieni?
- Zostaniemy kochankami. - Przejechał palcem po jej szyi. - Nie wymkniesz mi się.
Prędzej czy póz
niej będziesz moja.
Biorąc głęboki oddech, powtarzała sobie, \
e nie da się sprowokować.
- Widzę, \
e nie potrafisz normalnie rozmawiać.
Chwycił ją za rękę, zanim otworzyła drzwi. Przez chwilę w milczeniu wpatrywał się w
jej wargi.
- Na ogół nie grzeszę cierpliwością - szepnął. - Ale są rzeczy, na które warto czekać.
- Nastaw się na bardzo długie czekanie.
- Na pewno będzie dłu\
sze, ni\
bym chciał. Lecz zdecydowanie krótsze, ni\
ci się
wydaje. - Pociągnął za klamkę i otworzył drzwi. - Z
pij dobrze, Jillian.
- Pamiętaj, Murdock, \
e nie lubię nieproszonych gości.
Zatrzasnąwszy drzwi, wbiegła po schodkach na werandę. Odprowadził ją jego cichy
śmiech.
W następnych dniach starała się nie myśleć o Aaronie. A kiedy jej to nie wychodziło,
przynajmniej próbowała myśleć o nim z ironią i pogardą. Wmawiała w siebie, \
e to pró\
ny,
uparty egoista przyzwyczajony do tego, \
e dostaje wszystko, czego za\
ąda. Czasem nawet
udawało się jej zapomnieć, \
e jest przystojny, \
e potrafi ją rozśmieszyć i \
e wzbudza jej
po\
ądanie.
W ciągu dnia zajmowała się pracą; miała tyle spraw na głowie, \
e niewiele zostawało
czasu na cokolwiek innego. Ale kiedy nocami le\
ała w du\
ym, pustym łó\
ku, straszliwie
doskwierała jej samotność. I wtedy przypominała sobie roześmiane oczy Aarona, a tak\
e to,
co czuła, kiedy trzymał ją w ramionach i całował.
Zaczęła wstawać wcześniej ni\
zwykle i kłaść się póz
niej ni\
zazwyczaj. Pracowała
bez wytchnienia; po powrocie do domu nie miała na nic siły. Ale od snów nie było ucieczki.
O świcie osiodłała konia i znów wyjechała na pastwisko. Wschodzące słońce barwiło
niebo na ró\
owo. Podobnie jak większość kowbojów miała na sobie lekką kurtkę i skórzane
ochraniacze na spodniach. Dziś był dzień znakowania zwierząt. Dorosłe osobniki łagodnie
zaganiano do zagrody - cielaki same szły za matkami. Zajęcie to wymagało jednak pewnej
wprawy; wystraszone krowy często puszczały się biegiem, a to czasem powodowało nawet
dziesięciokilogramowe ubytki wagi.
Prowadząc wolno Delilę, Jillian usiłowała oddzielić od stada krowę z cielakiem.
Kilkanaście metrów od siebie zobaczyła Joego, który rozpostartymi ramionami próbował
zmusić parę krów do zawrócenia. Skinęła mu na powitanie.
- Przypalanie \
elazem kojarzy mi się z typowo męskim zajęciem - powiedział,
podchodząc bli\
ej.
Jillian roześmiała się.
- Nie w Utopii. - Dumnym wzrokiem rozejrzała się wkoło. - Za kilka dni, kiedy znów
będziemy znakować, powinniśmy ju\
mieć samolot. Z góry łatwiej będzie dostrzec zbłąkane
sztuki.
Joe pokręcił z dezaprobatą głową.
- Za cię\
ko pracujesz. Nie, nie rób takiej zdziwionej miny. Dobrze wiesz, \
e mam
rację.
Wzruszyła ramionami.
- Bez przesady. O tej porze roku zawsze jest du\
o roboty, i na polu, i przy
zwierzętach. Zaraz potem odbywa się rodeo i aukcja bydła. - Poklepała klacz po szyi. - Liczę
na nagrody, Joe. Chcę zdobyć te błękitne wstęgi.
- Co najmniej od tygodnia harujesz ponad siły, Jillian. Dosłownie od świtu do nocy.
Nale\
y ci się kilka dni wolnego.
- Właściciel rancza to ostatnia osoba, która mo\
e robić sobie wolne - powiedziała ze
śmiechem.
Zadowolona, \
e jej krowy dołączyły do grupy wędrującej w stronę pastwiska,
zawróciła Delilę. Nagle spostrzegła cielaka, który gnał na zachód, przera\
ony liczbą ludzi,
koni i cię\
arówek. Ruszyła za nim.
W pierwszej chwili była rozbawiona, \
e cielak ucieka, jakby kto go kijem pędził, ale
kiedy zobaczyła, \
e kieruje się prosto na druciane ogrodzenie, ogarnął ją strach. Przeklinając
pod nosem, zmusiła konia do galopu i sięgnęła po lasso. Wprawnym ruchem ręki i nadgarstka
wywinęła sznurem nad głową, następnie zarzuciła pętlę na szyję uciekiniera. Zatrzymała
cielaka niecały metr przed drutami. Maluch wyrywał się i głośno ryczał, dopóki nie nadbiegła
matka.
- Durne cielę - mruknęła Jillian. Zeskoczyła z konia, by uwolnić zwierzę. - Cały byś
się poharatał, wiesz?
Spoglądając na ostre kolce, zsunęła cielakowi z szyi lasso. Matka łypała na nią
gniewnie swoimi wielkimi ślepiami.
- Tak mi dziękujesz, \
e uratowałam ci dziecko?
Nagle zobaczyła zbli\
ającego się pieszo Gila.
- No i co? Wcią\
myślisz, \
e w lipcu uzyskasz lepszy czas ni\
ja?
- Za mocno kręcisz - odparł.
Mówił normalnie, ale coś w jego spojrzeniu ją zaniepokoiło.
- Co się stało? - spytała.
- Muszę ci coś pokazać.
Wzięła do ręki wodze i prowadząc za sobą Delilę, ruszyła za Gilem. Nie było sensu go
o nic pytać, więc szli w milczeniu. Cały czas świadoma była tego, co się wokół dzieje:
porykiwania krów, pisków cieląt, szelestu traw, kroków ludzi i zwierząt.
- Tam. - Gil wskazał przed siebie.
Na widok zniszczonego ogrodzenia zaklęła siarczyście.
- Cholera jasna, przecie\
zaledwie tydzień temu sama tu wszystko sprawdzałam.
Zmarszczywszy czoło, patrzyła na pastwisko po drugiej stronie ogrodzenia i
zastanawiała się, ile sztuk jej bydła przeszło na tereny nale\
ące do Murdocków. Nic
dziwnego, \
e stado wydawało się przerzedzone.
- Trzeba zwołać ludzi i ruszyć na poszukiwanie zgub.
- Tak... - Schyliwszy się, Gil ujął w palce sterczący kawałek drutu. - Spójrz.
Myślami była gdzie indziej, ale posłusznie zerknęła w dół. I nagłe wytrzeszczyła oczy.
Końcówka drutu była idealnie równa.
- Ktoś to przeciął no\
ycami - powiedziała cicho.
Podniosła głowę i popatrzyła na ziemię Murdocków. Sądziła, \
e będzie wściekła, tote\

zdumiało ją, \
e czuje smutek i ból. Czy Aaron byłby zdolny do czegoś takiego? Na pewno
nieraz łamał prawo, bywał okrutny i bezwzględny. Ale czy umyślnie zniszczyłby ogrodzenie?
Czy w ten sposób chciałby się na niej odegrać? Jakoś nie mogła w to uwierzyć.
- Poślij trzech ludzi, \
eby sprawdzili, czy nasze krowy nie przeszły na drugą stronę -
oznajmiła cicho. - Sam osobiście załataj dziurę. I nikomu o tym ani słowa.
Przez chwilę milczał, po czym splunął na ziemię.
- Jak sobie \
yczysz. Jesteś szefem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]